Aktualności
Wolna Ojczyzna i państwo niepodległe są największym i najcenniejszym skarbem każdego człowieka, dla którego wszystko należy poświecić. Ale ojczyzna nie może być tylko nazwą, lecz rzeczywistością, matką dla wszystkich, o równych prawach i równych obowiązkach. Ojczyzną wolną może być naprawdę tylko wtenczas, kiedy wolnym jest każdy obywatel. Jak roślina bez słońca, tak się człowiek nie może obejść bez wolności!
Taka oto myśl przyświecała z pewnością wszystkim tym, którzy po upadku Rzeczypospolitej w końcówce XIII wieku nie zaprzestali walk o odzyskanie wolności i Ojczyzny. 123 lata niewoli to także lata zrywów niepodległościowych i powstań, których niepowodzenia wydawałoby się złamią w Polakach chęć dalszej walki. Lecz gdy nadeszła kolejna możliwość na odrodzenie wolnej Polski, którą dał wybuch Wielkiej Wojny, jak wówczas nazywano I Wojnę Światową, w roku 1914 w polskich sercach na nowo odżyła nadzieja. Polacy rozrzuceni po całym świecie i podzieleni między trzech zaborców wiedzieli, że nikt im wolności nie daruje, że ją trzeba sobie będzie wywalczyć, okupując krwią i życiem.
Drogi ku niepodległej były różne. Wiodły z: USA, Kanady, Brazylii, Wielkiej Brytanii, Włoch, zaborów Austrii, Prus i Rosji a nawet dalekich Chin, z których do Błękitnej Armii we Francji trafił Władysław Kohutnicki, który zaproponował dla ,,pancerników lądowych” polską nazwę czołg.
Ochotnicy ci często zadomowieni od trzech pokoleń w nowych ojczyznach, słabo już znający język polski, porzucali swoje dostatnie życie i dobrobyt, chcąc iść walczyć za wolną Polskę. Również drogi polityczne ówczesnych działaczy emigracyjnych, jak i tych działających na ziemiach zaborczych, mocno się różniły, co do formy walki czy szukania sojuszników, u boku których można by się było organizować i odbudować państwo polskie. Drogi, motywacje i barwy polityczne były różne, lecz cel był ten sam- niepodległa, samostanowiąca o sobie Polska.
Tylko wspólnie poniesionymi wysiłkami urzeczywistnienie niepodległości było możliwe. Stało się ono faktem w dniu 11 listopada 1918 roku. Dokładnie 102 lata temu na mapy świata, w samym środku Europy, powróciła wolna Polska. Symboliczna data 11 listopada wówczas nie była końcem walk o niepodległość, gdyż odrodzone państwo Polskie musiało ciągle walczyć o swoje granice.
1 listopada 1918 roku rozpoczęły się walki z Ukraińcami o Lwów, którego mieszkańcy nie godzili się na to aby miasto znalazło się poza granicami odrodzonej Polski. Na przełomie 1918-1919 do walki zerwała się Wielkopolska, która chciała przyłączenia do krzepnącej, niepodległej Polski. Na południu walki toczyły się z wojskami czechosłowackimi o Śląsk Cieszyński, w trakcie których zginął między innymi Cezary Haller, brat Józefa Hallera, dowódcy Błękitnej Armii powstałej we Francji. Z wsławionymi w bojach bajończykami, czy 1 Pułkiem Strzelców Polskich walczącym pod koniec wojny w Szampaii, wiązano ogromne nadzieje na wzmocnienie polskich wojsk walczących w odrodzonej Polsce o jej granice. Była to armia dobrze wyćwiczona i wyposażona. To razem z nią do Polski trafiły pierwsze czołgi Renault FT 17 i samoloty Breguet 14, które stworzyły podstawę polskich sił pancernych i lotnictwa, które swoją wartość bojową potwierdziły już w wojnie polsko - bolszewickiej. Największym zagrożeniem dla odrodzonej Polski była pochłonięta przez rewolucję bolszewicką Rosja. Już w kwietniu 1919 roku Marszałek J. Piłsudzki przeprowadził udaną ofensywę wileńską, która sprawiła, że ukochane przez Marszałka Wilno i Wileńczszyzna znalazły się w granicach Polski. Rodziło to oczywiście konflikty z Litwinami, którzy aspirowali również do Wilna.
Lata 1918- 22 to czas, w którym ukształtowała się niepodległa Polska w swoich granicach. Nie były to łatwe lata, usiane licznymi walkami i tysiącami ofiar. Wszystkie te lata i konflikty pokazują, że wywalczona w roku 1918 niepodległość nie była nam dana przez nikogo, i nie stała by się czymś realnym, marzeniem wielu pokoleń Polaków żyjących w niewoli zaborców, bez wspólnego wysiłku politycznego i wojennego, którego celem była odrodzona i niepodległa Polska.
